Ang isang personal na computer processor o central processing unit ay isang microcircuit na idinisenyo upang maipatupad ang code ng programa. Ang CPU ay ang puso ng hardware ng isang computer.
Ang arkitektura ng gitnang processor ay patuloy na nagbabago, ngunit ang mga gawain na isinagawa ng aparatong ito ay mananatiling pare-pareho. Ang mga modernong CPU ay may mga sumusunod na katangian: pagkonsumo ng kuryente, bilis ng orasan, arkitektura, at pagganap. Una, ang bawat yunit ng pagpoproseso ng gitnang ay nilikha para sa isang natatanging computer system. Naturally, ang pamamaraang ito ay mahal at hindi epektibo.
Ang mga tagagawa ay nagsimulang gumawa ng mga serial model ng mga sentral na yunit ng pagproseso, nahahati sa mga klase at uri. Ginawang posible upang mabilis na mapalitan ang isang nasirang CPU at maglapat ng isang solong modelo ng processor kapag lumilikha ng iba't ibang mga aparato. Ang paglikha ng isang pinaliit na yunit ng pagpoproseso ng gitnang posible upang mabawasan nang malaki ang laki ng isang personal na computer at mga katulad na aparato.
Ito ay nagkakahalaga ng pansin na ang mga processor ay ginagamit sa maraming mga modernong elektronikong aparato tulad ng mga cell phone at camera. Karaniwan silang ipinakita sa anyo ng mga microcontroller. Ang kanilang lakas ay makabuluhang mas mababa kaysa sa CPU ng isang computer, ngunit sapat na ito upang maisagawa ang ilang mga gawain. Ang mga tagapagpahiwatig ng pagganap ng mga modernong microcontroller ay lumampas sa lakas ng gitnang processor ng isang computer isang dekada na ang nakakaraan.
Karamihan sa mga modernong CPU computer ay nagpapatakbo ayon sa prinsipyo ng pagkakasunud-sunod ng pagproseso ng data. Ito ay binuo ni John von Neumann. Sa kasalukuyan, ang algorithm na ito ay nabago, ngunit ang kakanyahan nito ay mananatiling pareho. Sa kasalukuyan, ang mga multi-core na proseso ay aktibong ginagawa. Kinakatawan nila ang isang solong pakete na naglalaman ng mga core ng processor. Pinapayagan ng arkitekturang ito ang sabay-sabay na pagpapatupad ng mga tagubiling independiyente sa bawat isa, na makabuluhang nagpapabuti sa pagganap ng CPU bilang isang buo.
Ang mga processor na multi-core ay maaaring isang hanay ng mga indibidwal na kristal, ang bilang nito ay katumbas ng bilang ng mga core. Minsan ginagamit ang isang pamamaraan na pinagsasama ang 2 core sa isang kristal. Binabawasan nito ang gastos sa pagmamanupaktura ng CPU habang binabawasan ang pagganap nito.
